Als alle lagen afgepeld zijn, de onrust is gaan liggen, de belemmerende patronen even niet meer hoeven omdat het veilig is, blijft er maar één ding over: Liefde.
Ik kruip naar een kussentje in de kring en ga zitten. Vouw mijn benen in kleermakerszit en wiebel wat heen en weer om een comfortabele houding te vinden. Dekentje over mijn benen. Kop thee binnen handbereik.
Ik zucht.
En kijk om me heen. De brandende kaars die de steen ernaast op laat lichten. De verse bloemen in een vaasje. Liefdevolle verzorging.
Ik zucht dieper.
Ik kijk verder om me heen. Zie de andere vrouwen zitten. Zie hoe de één nog rommelt in haar spullen en de ander met ogen gesloten in zichzelf gekeerd is. Ik voel me behaaglijk, het kriebelt tevreden in mijn buik.
Ik zucht nog dieper.
Sluit mijn ogen. Laat me meenemen door de zachte stem van één van de hoedsters van deze kring. Voel me zakken in mijn lichaam. Merk op hoe ik erbij zit. Merk mijzelf op.
Ik zucht mezelf weer drie verdiepingen lager.
Wanneer ik mag delen voel ik mijn wangen opgloeien en mijn hartslag omhoog gaan. Ik benoem wat er fysiek gebeurt. Ik spreek uit wat er in me gaande is en hoe het transformeert op het moment dat ik er oog voor heb.
Neem even de tijd om het te voelen. Iets in mij wil gehoord worden maar het is nog spannend, zo voelt het.
En dan is het er. In de rust en de aandacht die ik voor mijzelf heb, komt eindelijk ruimte voor het verdriet wat al zó lang sluimert. Het komt als een golf omhoog. Ik laat het gebeuren en het is oké, ik ben er oké mee. Ik hoef niet meer dan hier zijn. De doos tissues wordt naar me toe geschoven en verder gebeurt er weinig. En dit is precies goed. Geen troostende armen, geen adviezen of gesusssss… Wel de veilige bedding van een luisterende kring vrouwen die niets van me hoeft, niets bij me wil halen en me niets wil brengen. Alleen maar aandachtige verbondenheid.
Ahé; ik heb je gehoord.
Ik zucht nog maar eens. En voel hoe ik mezelf in mijn kern gezucht heb.
Ik voel me diep verbonden met mijzelf. Warm, zacht, helder. Ik ben er. Wij zijn er. Wat een diepe verbintenis met deze vrouwen, wat een groot cadeau om elkaar zo te mogen horen, zo puur te mogen zien.
Wat doet het veel wanneer er een veilige bedding wordt gecreëerd.
Geruststelling, acceptatie, compassie, verzachting, helderheid. Opstaan in eigen kracht.
Verbinding.
Cathelijne Sigrid