‘De vorige keer had ik zo’n fijne zaterdag na de ochtend, dat ik alweer enorm uitkeek naar vandaag. Om gewoon weer even met mijzelf te zijn en stil te worden.’
We zitten met 9 vrouwen in een ruime kring en luisteren naar elkaar. Iedere moeder krijgt 3 minuten tijd om zichzelf te horen. Dit hoeven geen anekdotes te zijn en je hoeft ook je situatie niet uit te leggen aan de luisteraars, want het gaat om jou. Dat jij jezelf kunt horen en daarmee kunt zakken in dit moment. Dit punt in de tijd. In jou. Er zijn tranen, er wordt gelachen, er wordt gezocht naar woorden om uit te drukken wat er leeft. En er is stilte. ‘Wat heerlijk om gewoon even stil te zijn!’ Klinkt het na 3 minuten niets. Niets waarin alles is.
Met het uitspreken van een intentie, waarin we bewust worden van waar onze kinderen vandaan komen en hoe wij ze dragen, en zelf gedragen worden, openen we het veld van de geboorteverhalen. Dit keer richten we ons op overgangen en veranderingen, die zowel in de zwangerschap als tijdens de geboorte plaatsvonden. Wat gebeurde hier? Wat ging eraan vooraf, welke details komen terug? In een diepe rust komen de beelden op en mogen we er als het ware zelf in rondlopen. Observeren we onszelf. Stellen we de vraag: als ik mezelf zo zie, wat heb ik dan werkelijk nodig?
In de stilte die volgt wordt druk geschreven. Wat komt er veel boven. Wat wordt er veel aangeraakt. We laten het hierbij omdat de stap om verder te gaan, namelijk de parallel naar de opvoeding trekken, nog te vroeg is. Nog even niet gaan redeneren. Daarmee doen we teniet wat we zojuist lieten ontstaan. We nemen het mee de week in. Een pakketje, draag het maar bij je. Wees je af en toe bewust van alles wat er gebeurde. En probeer het begrijpen nog even terug te houden.
Na een verfrissende pauze gaan we praktisch aan het werk met een oefening om onszelf verder te scholen. Maken we ruimte voor het kleine stemmetje dat we vaak negeren: diepe verlangens of juist een ontevreden gevoel waar je niet zoveel mee kunt. We kijken het aan en geven er concrete handvatten aan: wat wil ik hiermee? Wat als ik het niet doe, en wat als ik het wél doe? Wat heb ik nodig om het te gaan doen en, misschien wel de belangrijkste, wanneer ga ik beginnen?
Hè, lekker. Op de grond. Wakker worden voor jezelf en niet alleen maar in het ‘als ik nou dit, dan dat…’ blijven maar het concreet maken. Gewoon doen, aan het werk!
We sluiten zingend af. Maken hier ruimte voor zodat de muziek meer wordt dan even een liedje zingen. De volle klank die ontstaat geeft ons tegelijk vaste grond, en lichte vleugels.
Precies om 12.00 uur ronden we af. Wat geeft het kracht als de tijd klopt!
Niet alleen de tijd klopte
Alles.
Klopte.
Volledig.
Vervuld, verGULD, diep tevreden waren we. Zijn we nog steeds! Want wat wordt het keer op keer krachtiger en meer helder: dit werk, dit moeten we doen. Dit is zo groot in het kleine. Zo puur en vol en bekrachtigend. Moeders, echt, als je ons werk nog niet kende, ga het opzoeken, lees erover en neem de stap. Want dit is zo fijn! En nodig! En lekker!
Aho.
Comments